Civil Engineering Handbook 8.9

voor Samsung I9190 Galaxy S4 mini

Burgerlijke bouwkunde is een professionele engineering discipline die zich bezighoudt met het ontwerp, de bouw en het onderhoud van de fysieke en natuurlijk gebouwde omgeving, met inbegrip van werken zoals wegen, bruggen, kanalen, dammen en gebouwen. Weg- en waterbouw is na bouwkunde de op een na oudste technische discipline en gedefinieerd om niet-militaire engineering te onderscheiden van militaire engineering. Het is traditioneel onderverdeeld in verschillende subdisciplines, waaronder architectuur, milieutechniek, geotechniek, geofysica, geodesie, regeltechniek, bouwtechniek, aardbevingsengineering, transporttechniek, aardwetenschappen, atmosferische wetenschappen, forensische techniek, stedelijke of stedelijke engineering, water resource engineering, materiaaltechniek, offshore engineering, lucht- en ruimtevaarttechniek, kwantiteitsmetingen, kustwaterbouwkunde, landmeetkunde en bouwtechniek. Burgerlijke bouwkunde vindt plaats in de publieke sector, van gemeentelijke tot nationale overheden, en in de particuliere sector van individuele huiseigenaren tot internationale bedrijven

Civiel-ingenieurs bezitten meestal een academische graad in burgerlijke bouwkunde. De duur van de studie is drie tot vijf jaar, en het voltooide diploma wordt aangeduid als een bachelor in de ingenieurswetenschappen of een bachelor in de exacte wetenschappen. Het curriculum omvat over het algemeen lessen in fysica, wiskunde, projectbeheer, ontwerp en specifieke onderwerpen in de civiele techniek. Na het volgen van basiscursussen in de meeste subdisciplines van civiele techniek, gaan ze zich specialiseren in een of meer subdisciplines op een gevorderd niveau. Hoewel een bachelordiploma (BEng / BSc) normaal gesproken succesvolle studenten voorziet van een door de industrie geaccrediteerde kwalificatie, bieden sommige academische instellingen postdoctorale graden (MEng / MSc), waardoor studenten zich verder kunnen specialiseren in hun specifieke aandachtsgebied.

Snapshot van videotests met schudtafels van base-geïsoleerde (rechts) en reguliere (links) gebouwmodellen
In de meeste landen is een bachelor in engineering de eerste stap naar professionele certificering en een professionele instantie certificeert de opleiding. Na het behalen van een gecertificeerd studieprogramma moet de ingenieur voldoen aan een reeks vereisten (waaronder werkervaring en examenvereisten) voordat hij wordt gecertificeerd. Eenmaal gecertificeerd, wordt de ingenieur aangewezen als een professionele ingenieur (in de Verenigde Staten, Canada en Zuid-Afrika), een gecharterde ingenieur (in de meeste Gemenebestlanden), een gecharterde professionele ingenieur (in Australië en Nieuw-Zeeland), of een Europese ingenieur ( in de meeste landen van de Europese Unie). Er zijn internationale overeenkomsten tussen relevante beroepsorganisaties om ingenieurs over de nationale grenzen heen te laten oefenen.

De voordelen van certificering variëren afhankelijk van de locatie. In de Verenigde Staten en Canada bijvoorbeeld, "mag alleen een bevoegde professionele technicus technische plannen en tekeningen ter goedkeuring voorleggen aan of ondertekenen bij een overheidsinstantie, of zegeltechnieken voor openbare en particuliere klanten." Deze vereiste wordt afgedwongen onder provinciale wetgeving zoals de Engineers Act in Quebec.

Dergelijke wetgeving is niet ingevoerd in andere landen, waaronder het Verenigd Koninkrijk. In Australië is het verlenen van staatslicenties aan technici beperkt tot de staat Queensland. Bijna alle verklarende instanties hanteren een ethische code waaraan alle leden zich moeten houden.

Ingenieurs moeten contractrecht naleven in hun contractuele relaties met andere partijen. In gevallen waarin het werk van een ingenieur faalt, kan hij onderworpen zijn aan de wet van onrechtmatige daad, en in extreme gevallen strafrechtelijke vervolging. Het werk van een ingenieur moet ook voldoen aan tal van andere regels en voorschriften, zoals bouwvoorschriften en milieurecht.